مقایسه اثرات آموزش‌های عزت‌نفس، خود کارآمدی و انگیزش پیشرفت بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به ناتوانی جسمی-حرکتی

هدف: هدف این تحقیق بررسی و مقایسه تأثیر آموزشهای عزت نفس، خود کارآمدی و انگیزش پیشرفت بر کیفیت زندگی و حیطه‌های آن در زنان مبتلا به ناتوانی جسمی-حرکتی شهر اصفهان بود. روش: برای نمونه‌گیری 80 نفر از اعضای زن 35-18 ساله جامعه معلولین شعبه شهر اصفهان که ویژه افراد مبتلا به ناتوانی جسمی-حرکتی است، به شیوه تصادفی انتخاب شدند و پس از اجرای پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ، 40 نفر از آنهاکه کیفیت زندگی شان از نیم دیگر آزمودنیها پایین‌تر بود، به مثابه نمونه نهایی انتخاب  و به طور تصادفی، به سه گروه آزمایشی و یک گروه گواه واگذار شدند. سپس برای هر یک از گروههای آزمایشی 1، 2 و 3  به ترتیب برنامه آموزش گروهی عزت نفس، آموزش گروهی خود کارآمدی و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت، در قالب 9 جلسه هفتگی 120 دقیقه‌ای برگزار شد. پس از اتمام جلسات  آموزش، پس‌آزمون (پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی) اجرا شد. برای سنجش ویژگیهای جمعیت‌شناختی آزمودنیها، پرسشنامه مشخصات جمعیت‌شناختی به کار برده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها:  نتایج حاکی از اثر بخشی آموزش گروهی خود کارآمدی(043/0P=) و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت (048/0 P=) و عدم اثربخشی آموزش گروهی عزت نفس(193/0P=) بر نمره کل کیفیت زندگی است؛ ضمناً اثر بخشی سه نوع آموزش گروهی  با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشت. یافته‌ها همچنین  نشان دهنده اثر بخشی آموزش گروهی عزت نفس(013/0P=)،آموزش گروهی خود کارآمدی(005/0P=) و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت(049/0 P=) بر حیطه  سلامت روانی، کیفیت زندگی و عدم اثربخشی آنها بر حیطه‌های  سلامت جسمانی و سلامت محیط کیفیت زندگی بود.   نتیجه‌گیری: هر سه مداخله مورد استفاده در این پژوهش  به ویژه روشهای آموزش گروهی خود کارآمدی و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت می‌تواند بر بهبودکیفیت زندگی افراد مبتلا به ناتوانی جسمی و در نتیجه توانبخشی آنها، مؤثر باشد.